Życie wieczne nie jest czymś, co zaczyna się dopiero w momencie naszej fizycznej śmierci. Jest ono poznaniem Boga, które przez wiarę i miłość zaczyna się już na ziemi. Jego zalążek nosimy w sobie od momentu naszego chrztu, a czas dany jest nam po to, byśmy mogli ten dar rozwijać. Jeżeli naprawdę wierzymy, że jesteśmy dziedzicami życia wiecznego, stajemy się, jak św. Paweł, wolni wobec życiowych przeciwności, a naszym życiowym pragnieniem staje się służba Ewangelii.

Ks. Maciej Zachara MIC, „Oremus” Okres Wielkanocny 2004, s. 178

Św. Zofia – żyła w II wieku za czasów cesarza Hadriana I. Była wdową i miała trzy córki: Pistis, Elpis i Agape (Wiarę, Nadzieję i Miłość). Namiestnik Antioch wezwał Zofię, by złożyła ofiarę kadzidła na ołtarzu bogini Diany. Zofia stanowczo odmówiła. Trzy jej nieletnie córki (12, 10 i 9 lat) poddano na oczach matki wyszukanym torturom. Nie załamało to naszej świętej ale zachęcała nawet swoje córki do wytrwania. Antioch, zdumiony takim męstwem, miał pozostawić Zofię przy życiu. Ta jednak zmarła z boleści za córkami na ich grobie. Zofia jest patronką matek, wdów, wzywana bywa w niedoli i w przypadku szkód wyrządzonych przez przymrozki.

Source: czytanie